Pling, piep, plop. Wat onderbrekingen je kosten

Bij de ouderavond op de middelbare school viel het me weer op: kinderen geven zelf aan te worstelen met het enorme aantal Whatsapp berichtjes in de klasse-app die de hele dag binnenstromen. En hun ouders hebben geen idee hoe dat op te lossen. Ik vind het schokkend hoe we ons blijkbaar door onze mobiele apparaten laten regeren in plaats van dat ze waarde toevoegen aan ons werk en privé – want dat kan best. Goed omgaan met mobiele apparaten begint bij jong: hoe krijg je je puber nou zover dat ze zonder onderbrekingen haar huiswerk gaat maken.

Haar vragen de telefoon in de huiskamer te laten liggen misschien?

lees-mij-envelopHier zit een enorme kloof: aan de ene kant maken we gretig en veel gebruik van allerlei mobiele apparaten. Tegelijk ontbreekt iedere kennis om die hardware, software en apps echt goed te gebruiken. Dan verbaast zo’n bericht dat onderzoek laat zien dat scholieren met de computer niet beter presteren mij totaal niet. Wie leert onze kinderen goed omgaan met de moderne technologie? Zij, – en geef toe wijzelf kunnen er ook wat van – komen niet verder dan de Whatsapp open te hebben staan om OVER het huiswerk te praten. Honderdvijftig berichten en twee uur later vraag je je vertwijfeld af wat je nou de hele middag gedaan hebt. O ja, tussendoor ook nog even aan het Minecraften, Candycrushen en Youtuben – of hoe de app-du-jour ook heet – geweest.

Die telefoon en tablet kunnen zeker wat toevoegen; het ontbreekt alleen vaak aan de kennis hoe dat ding productief in te zetten. Wat die appjes betreft kun je als noodoplossing gewoon een tweede klasse-app starten voor de ‘serieuze’ berichten (zoals op de ouderavond bleek). Zou het helpen? Wie bepaalt tenslotte wat ‘serieus’ is? Intussen blijven ook die andere berichten om aandacht schreeuwen. Lees mij, lees mij!

En alsjeblieft, leer je kind vanaf het begin goede gewoontes aan! Inderdaad, in een andere ruimte leggen wanneer er gefocust moet worden werkt al erg goed. Kijk ook met hem naar de elektronische leeromgeving: weet zij haar weg te vinden? Waar staat alle informatie die ze nodig heeft? Leer je kind slimme Google skills aan (hint: vind je niet binnen 1 minuut googlen wat je zoekt dan heb je meer skills nodig). Leer haar tegelijk dat Google resultaten ook niet alles zijn; wat is de waarde van een Wikipedia resultaat, hoe herken je of een website betrouwbare informatie verstrekt. Jij vertrouwt toch ook niet alles wat je tegenkomt. Toch? Toch? (…) Duik ook eens samen in de instellingen van de gebruikte apps en website (Facebook, Youtube, Skype): je zult verbaasd zijn wat je daar allemaal kunt instellen.

Zomaar wat suggesties om te beginnen. Laat je kind (en jezelf?) beseffen dat er een tijd van ontspanning én van focus is. Die appjes hoef je echt niet meteen te lezen. Weg met de terreur van de blauwe vinkjes. Sterker, elk van die onderbrekingen kost je ruim een minuut voor je weer geconcentreerd verder kunt werken. Elk. Nieuw. Bericht. En veel meer wanneer je zojuist met geconcentreerd denkwerk bezig was. Denk daar eens over na.

Je zou trouwens denken (dat deed ik tenminste) dat een inkomende mail nog relatief onschuldig is. Niets is minder waar: een mail verstoort je concentratie namelijk bijna net zo erg als die rinkelende telefoon of een collega die in persoon naast je bureau komt staan. Gelukkig kun je die mailberichten gemakkelijk tot zwijgen brengen, voor je collega ligt dat iets lastiger ;-)

FEIT: iedere minuut die je steekt in het beter gebruiken van je telefoon en tablet verdient zich honderdvoudig terug

FEIT 2: iedere onnodige afleiding kost je een minuut waarin je ook je telefoon beter had kunnen leren bedienen

Rust in je hoofd: je hebt er meer invloed op dan je denkt, de bal ligt bij jezelf – zorg dat die ook bij je kind terecht komt. Zij of hij zal je (later) dankbaar zijn.

Veel te weinig rust en al van alles geprobeerd? Behalve het verzorgen van een workshop of training timemanagement fungeer ik met plezier als jouw tijdelijke sparringpartner om precies jouw situatie of die van je team een positieve draai te geven. Je weet me te vinden.


PROFESSIONAL OF TEAMLEIDER: heb jij -of heeft je team- het veel te druk en wil je minimaal 1 uur per persoon per dag vrijspelen?
Via de artikelen op mijn website lees je al heel veel over wat je zelf kunt doen. Wil je een stap verder dan is ondersteuning vanuit een degelijke basis belangrijk. Ik kan vanuit jarenlange ervaring als trainer/coach die basis bieden. Lees meer over mij, Arjan Zuidhof, kijk wat klanten over mij zeggen, blijf op de hoogte via de mail updates. Of kijk hoe ik jou en je team kan begeleiden.

Recensie: het boek “Identiteit”, Paul Verhaeghe

Leestijd: ongeveer 12 minuten

identiteit-paul-verhaegheHet boek Identiteit van psychoanalyticus en klinisch psycholoog Paul Verhaeghe is een verfrissend boek dat een pittige stellingname inzet. Onze identiteit is iets dat voortdurend aan verandering onderhevig is, en het neoliberale beleid van der afgelopen dertig jaar is daar debet aan. Dit in tegenstelling tot de gedachte dat een identiteit iets altijd hetzelfde blijft, onveranderlijk zou zijn. De manier waarop wij de maatschappij vormgeven bepaalt juist in zeer sterke mate wie wij zijn.
Darwin. Survival of the fittest. Het gaat niet om de sterksten die overleven maar degenen die zich het best aanpassen. Dat was tenminste Darwins oorspronkelijke bedoeling. De uitspraak is niet eens van hem maar een marketingman die zijn ideeën “op de markt” zette. En die heeft er sterkste van gemaakt. Dat hebben we overgenomen dus tegenwoordig geldt dat recht van de sterkste wel, met een verwijzing naar deze leer. Ook zijn er verschillende ideologieën van afgeleid waaronder het communisme en nazisme. We hebben gezien wat dat ons gebracht heeft.

De klassieke ethiek ging uit van immanentie, het idee dat de kiem van normen en waarden in de mens zelf zit. Godsdienst verving dit door transcendentie: de mens moet zichzelf overstijgen en zich richten op God, de bepalen van de dingen. Voorheen bepaalde zo de religie wie we waren: zondige mensen die afhankelijk zijn van God en hard hun best moesten doen een plekje in de hemel te verwerven. Eigenlijk hebben we na de religie als samenleving afgeschaft te hebben een nieuw geloof gecreëerd – de wetenschap. Deze wordt namelijk door diens aanhangers – lees: de Westerse wereld – als net zo absoluut gezien als voorheen de religie. Alles wordt verklaard vanuit de wetenschap, want “cijfers liegen niet”. Denk je daar anders over dan ben je afwijkend. Zowel wetenschap als religie zijn in die zin star en leggen een probleem bij het individu. Je ben of slecht en moet goede werken doen of dom en moet kennis opdoen. Passie is verboden.

Aan het eind van de twintigste eeuw zien we zeer een sterke toename in ziektebeelden die gaan over onszelf als individu, over onze identiteit. Lichamelijk uit zich dat in bijvoorbeeld een sterke toename van zelfverminking, geestelijk in de vorm van depressie, burn-out, de A-label stoornissen. Volgens Verhaeghe is de belangrijkste oorzaak hiervan dat de maatschappij de groep minder belangrijk vindt dan voorheen (de kerk, maatschappelijke instellingen, zuilen, het aloude dorpsgevoel zijn allemaal verdwenen). Persoonlijk succes is de ultieme graadmeter geworden waar alles aan afgemeten wordt. De genoemde problemen zijn een logisch gevolg hiervan.

Het sciëntisme stelt wetenschap absoluut en verklaart alles met de natuurwetenschappelijke invalshoek. Dit ziet Verhaeghe als een zeer kwalijk geloof met vele negatieve gevolgen. We kunnen geen nuance meer aanbrengen, en dat allemaal in naam van de ratio. De ratio of rede is sinds de Verlichting het nieuwe geloof (uitgangspunt: rede gaat alleen af op feiten). Rousseau, Voltaire en Descartes als grote roergangers waren overigens niet principieel tegen religie. De radicale denkers binnen de verlichting zoals Diderot wel en zij kregen (mede daardoor) geen stem. De Kerk is deels afgeschaft en vrouwe Justitia gekroond als de nieuwe godin van de Waarheid.
==> Winst: de verlichting stond aan de basis van de moderne samenleving.

Sinds de jaren tachtig wordt in rap tempo het idee van de maakbare samenleving, ofwel het idee dat we de maatschappij als geheel kunnen en moeten verbeten, losgelaten. In plaats daarvan is het idee van het maakbare individu ontstaan. Jij moet het zelf maken, door hard werken het succes bereiken. Doe je dat niet en bereik je geen succes dan tel je eigenlijk niet mee. Dit gebeurt onder het mom van de bevrijding van het individu. Ook betekent het dat de maatschappij de natuurlijke vijand van het individu wordt die hem of haar niet in de weg mag zitten. Lijkt mooi maar is in wezen een nieuw keurslijf waarin gepresteerd moet worden. Het bizarre is dat we nu aan bankiers vragen hoe het verder moet met de maatschappij. Wie niet meekomt wordt als sukkel en/of profiteur weggezet.

Verhaeghe ziet dit alles als nieuwste mutatie van het sociaaldarwinisme dat neoliberalisme heet. Hier komt de de aap van het boek eindelijk uit de mouw. De echte mens *kuch* kan tegenwoordig naar buiten treden met zijn aangeboren normen en waarden. Dit is de natuurstaat waarvoor Hobbes ons heeft gewaarschuwd. De natuurstaat of natuurtoestand was de oorspronkelijke toestand van de mens zonder wetten en regels en permanente oorlog. Het sociaal contract legde regels vast waarop de huidige maatschappij is ontstaan. Dat idee lijkt nu dus weer losgelaten te worden. Als dat klopt is het zeer onrustbarend.

Dan komt Verhaeghe over nature versus nurture te spreken. Ligt alles vast in de genen of zijn we een onbeschreven blad waar je nog alle kanten mee uitkunt? Voorstanders van het eerste principe zitten in het algemeen in de conservatieve hoek: alles ligt vast, verandering vind vrijwel niet plaats en we moeten vooral niet de maatschappij willen verbeteren, een strikte opvoeding is belangrijker dan scholing. Nurture-fans zijn in de regel progressief ingesteld: je kunt veranderingen juist wel bewerkstelligen, we moeten streven naar een betere en rechtvaardiger maatschappij, onderwijs is belangrijk. Dit principe werd in de Verlichting hartgrondig aangehangen met als verklaring de Rede van de mens waardoor die boven alle andere wezens staat.

De mens wordt veel meer gestuurd door de affectieve onderbouw (het buikgevoel) dan door rationeel-cognitieve bovenbouw. Delen doen we graag – zoals ook uit het onderzoek van Frans de Waal bij apen blijkt – maar wanneer de ander meer krijgt dan wijzelf houd dat op. Grenzen aan de gulheid. We hebben een hang naar rechtvaardigheid en solidariteit maar vooral gericht op bekenden.

Freud: benoemt de twee basisdriften Eros “levensdrift”, de vereniging met anderen, nabijheid, en Thanatos “doodsdrift”, het uiteen drijven, op zichzelf teruggeworpen worden ofwel afstand nemen, terugtrekken. Freud zou enige zijn die koppeling legt tussen collectieve ethische regelgeving, individuele regulering van lichamelijke spanning en sociale verhoudingen. Beheersing van ons driftleven is belangrijk. Dit vindt ook “leerling” Lacan (noot: ik had eerlijk gezegd nog nooit van de man gehoord). De vrije natuurmens bestaat helemaal niet, ook niet een regelloze gemeenschap. Regels zijn juist belangrijk voor het goed functioneren van een maatschappij.

We zeggen tegenwoordig dat normen en waarden vervaagd zijn. Onzin, we hebben altijd normen en waarden ook nu. Misschien wel juist nu. Maar degenen die we vroeger aanhingen die zijn verdwenen. Dit omdat de maatschappij veranderd is en normen en waarden daarmee ook. Ze zijn dus verschoven, veranderd, i.p.v. verdwenen. Dit samen met onze identiteit.

Wat is abnormaal? Letterlijk een afwijken van de norm, van het gemiddelde. In tegenstelling tot voorheen hebben we tegenwoordig als uitgangspunt dat iemand behandeld moet worden wanneer die niet aan de norm voldoet. Per definitie is dat een bepaald percentage van de bevolking. De bandbreedte van normaal functioneren wordt door ons allen vastgesteld en lijkt steeds kleiner te worden. Conclusie: mensen moeten behandeld worden niet omdat ze echt ziek zijn maar omdat ze net iets te veel afwijken, te lastig zijn.

De maatschappij is bepalend voor de sociale verhoudingen en de bijbehorende normen en waarden. In Freuds tijd was de samenleving totaal patriarchaal. Vanaf de tweede helft twintigste eeuw veranderde dat, vanaf jaren zestig kregen we afkeer van autoriteit (uitvloeiend in flower power en vrije liefde). Het individu riep om en kreeg steeds meer vrijheid. Tegenwoordig reageren we hier weer tegen. De slinger is te ver doorgeslagen, de linkse verzorgingsmaatschappij is bron van het kwaad. Rechts-extremisme kan hier ook door verklaard worden volgens Verhaeghe.

We leven in de Enron-maatschappij, naar het moreel failliete bedrijf. Kenmerkend: nooit eerder had de mens het zo goed, nooit eerder voelde hij zich zo slecht. De oorzaak (en kern van het boek) zit in het vervallen van de vroegere vier centrale aspecten die onze identiteit bepaalden: religie, politiek, economie en kunst waarvan alleen de economie is overgebleven. Dit wordt belichaamd door het neoliberalisme dat sinds het begin van de jaren tachtig heilig is. De vrije markt is een utopie maar wij denken dat het verhaal erachter klopt. Hierdoor wordt ook ons gedrag bepaald. Het is feitelijk ons nieuwe Grote Verhaal. Het objectivisme van Rand lijkt daarbij veel op het eerder genoemde sciëntisme. Het klassiek liberalisme wenste nog een strikte scheiding tussen staat en samenleving, het neoliberalisme wil de staat ondergeschikt maken aan de vrije markt.

Meritocratie: de macht (kratos) aan degenen die zich daarvoor inzetten (verdienste, merit). Na WO-II kwam het idee op dat iedereen gelijke kansen moest krijgen en we alles moesten als maatschappij om die kansen te geven. Dit is de onderwijsmeritocratie die in Europa ingevoerd werd. Daar tegenover staat de Amerikaanse economische variant van de meritocratie: geen enkele belemmering voor het individu en het bedrijfsleven en al helemaal niet door de overheid. Het idee lijkt eerst mooi (iedereen gelijke kansen) en geeft in het begin ook goede resultaten en gemotiveerde burgers en werknemers. Maar het mondt uit in een giftige maatschappij waar de slimste en sterkste wint en de rest afgestraft wordt. Eindresultaat: chaos, zoals in 1958 al beschreven door Michael Young in The rise of the meritocracy. De weg naar de hel is altijd geplaveid met de beste bedoelingen….. De basisgedachte van de meritocratie is prima – dixit Verhaeghe – tegenwoordig echter heeft de automatisering het overgenomen van het menselijke denkwerk, “computer says no“. Daarnaast voerde het eerder genoemde Enron het Rank and Yank systeem is waarbij beste presteerders alle bonussen krijgen en slechtste presteerders per definitie ontslagen werden. Dit is onder de 20/70/10 regel welbekend in de HR wereld.

De universiteit wordt een kennisbedrijf met consumenten in plaats van studenten. Er wordt vooral de nadruk gelegd op het aanleren van skills die je later in een baan nodig hebt. Uiteraard alleen voor de banen die economisch winstgevend zijn. Voor cultuur, kunst, denkwerk is geen plek meer. Kritisch denkvermogen is iets dat slechts vroeger geleerd werd. Sinds “Onder professoren” van Hermans uit 1975 is er heel veel veranderd. Verhaeghe voorziet dat de scholen van de toekomst letterlijk door bedrijven overgenomen worden of als bedrijf gaan functioneren. In het begin van het meritocratisch beleid (zeg vanaf de jaren tachtig) kregen harde werkers veel kansen. Mooi. Dat is gekanteld waardoor nu nog slechts gekeken wordt naar metingen en productietellingen: sturen op output. Publiceren doe je nog slechts in de A1 journals. Doordat je beoordeeld wordt op het resultaat van de metingen passen mensen zich daar automatisch aan aan. Alles wat denkwerk vereist bv wordt stopgezet, voorheen een essentieel onderdeel van de universitaire “output”. Andersdenken is er ook niet meer bij want niet gewaardeerd. De affaire-Stapel is een logisch gevolg van zo’n manier van werken.

Het ziekenhuis is een zorgbedrijf geworden waar je niet meer terecht wilt komen. Je wordt er zo snel mogelijk uitgewerkt alleen wel pas na uitgebreide diagnosestellingen, want daar wordt winst op gemaakt. Taken die niet winstgevend zijn worden afgestoten, soms zelfs letterlijk in de vorm van afdelingen psychiatrische aandoeningen. Ook krijgen we allerhande ziektes en stoornissen voorgeschoteld waar voorheen niemand zich druk om maakte. Teenschimmels en erectie “stoornissen”.

Meritocratie levert toch vanzelf kwaliteit, komt bovendrijven? In La La Land wel, in de praktijk absoluut niet. (1) Kwaliteit is geen kenmerk, alleen winst telt (en je weet het: spullen gaan sneller kapot, nutsbedrijven functioneren steeds slechter). En (2) er wordt geen rekening gehouden met locale en contextuele factoren: standaardisatie zorgt dat metingen objectief kunnen verlopen. Probleem: de mens laat zich niet standaardiseren en wordt zo juist in een onprettig passend keurslijf gedrukt. Let op: hoe meer buzzwords en reorganisaties, des te meer neoliberalisme aan het werk is. Vroeger hadden we vriendjespolitiek en propaganda, nu de dure producten van consultants en spindoctors.
Media: explicite boodschap is “iedereen kan alles hebben (…)”, impliciet “(…) als je maar goed je best doet”.

Zo zijn langzamerhand drie verschillende soorten jongeren ontstaan. Als eerste een generatie fopspeenjongeren opgevoed die nergens tegen kunnen en niet weten wat inspanning is. Ze zijn als het ware blijven hangen in hun kindertijd omdat ze toen overal in bevestigd werden, niet weerbaar zijn gemaakt en denken dat het altijd zo perfect zou moeten blijven. Realiteit is dat we zelf verantwoordelijkheden moeten durven nemen en dat een ander dat niet altijd voor ons doet; zij hebben daar grote moeite mee. Dit is dus de groep die niet met tegenslagen om kan gaan. Die pijn vermijdt en genot normaal vindt. En dan ook alles wil doen te zorgen dat het goed blijft gaan. Controledwang kan hieruit verklaard worden: om misbruik te voorkomen.
Een tweede groep jongeren gaat er wel voor maar alleen voor zichzelf. Make it or break it. Hebben niets voor een ander over en willen slechts eigen succes. Maar is het menselijk egoïsme? Verhaeghe denkt van niet: het gaat eerder om het dominante wereldbeeld dat ons al ruim dertig jaar voor ogen wordt gehouden. De vraag naar de ideale mens en de ideale maatschappij is verdwenen, het neoliberalisme heeft dit uitgeroeid. Logisch dat zorg en onderwijs probleemgebieden zijn geworden waar op bezuinigd moet worden. De zorg wil het liefst helemaal geen zorgconsumenten meer want die kosten veel geld.

Het onderwijs richt zich vooral nog op competenties en niet meer op diepgang. Kinderen van tweeënhalf jaar worden al op competenties getoetst en bijgestuurd. Dit leidt tot een derde groep jongeren: degenen die zich mislukt voelen, losers, en sociaal angstig worden, agressief, quasi autistisch en hyperconsumeren. Maar die competenties zijn toch nodig? Nonsens zegt Verhaeghe, we zien juist een enorme daling van belangrijke basisvaardigheden als taal en rekenen en culturele bagage nodig om tot evenwichtige mensen op te groeien.

De (arbeids)ethiek verdwijnt en in plaats daarvan komen de contracten. Op alle terreinen. Vervolgens neemt de controledwang toe want het naleven van die contracten moet wel afgedwongen worden.

Nieuwe persoonlijkheidskenmerken. De neoliberale meritocratie bevoordeelt bepaalde kenmerken. Jezelf goed kunnen verkopen, anderen voor je in kunnen nemen, goed kunnen liegen, gevoelloosheid, flexibel, impulsief, geen schuldgevoel hebben. Gaat het mis dan geef je gewoon een ander de schuld. Politici bijvoorbeeld kunnen dit vaak als geen ander. CEO’s ook, grote graaiers idem. Inderdaad, Verhaeghe zaagt graag van dik hout. En wij zijn zelf medeschuldig: we zien wel de voorbeelden maar bezondigen ons evenzeer. De solidariteit met anderen neemt hierdoor af, diepgaande banden met anderen hebben we niet meer (check!), we zijn de ander als de tegenstander gaan zien. Ook een gevolg: infantilisering van de werknemer “hij krijgt wél een nieuwe bureaustoel” zoals arbeidssocioloog Richard Sennett dat zo mooi formuleert.

Als succes of falen louter van je eigen inspanningen afhangt ligt het voor de hand dat de overheid zo min mogelijk over ons leven en doen te zeggen heeft. Helaas is het slechts schijnvrijheid wat we hebben. De vrijheid in het Westen en het idee van de maakbare mens zijn de grootste leugens van vandaag. Zygmunt Bauman: “nooit waren we zo vrij. Nooit hebben we ons zo machteloos gevoeld“. Het boek Atlas Shrugged van Ayn Rand – waarin het belang van ondernemerschap uitgewerkt wordt in een ondernemersstaking waardoor de economie inklapt – is niet voor niets in de Angelsaksische wereld het meest populaire boek naast de Bijbel.

Rank and Yank. De psychiatrische stoornissen van tegenwoordig (ADHD, autisme, Asperger, OCD, ODD etc.etc.) zijn anders dan de vroegere diagnoses. Voorheen ging het bij psychiatrische stoornissen om problemen die het individu ervaart. Nu gaat het om problemen die de samenleving met het individu – vaak een kind – heeft. Het kind dient aangepast, gecorrigeerd te worden tot het weer “normaal” is en terug mag in de rij. Om deze reden heeft Verhaeghe ook niets op met de lichtgewicht gedragstherapie die velen nu krijgen en die nauwelijks werkzaam zijn. Hij ziet het als een corrigerende disciplinerende aanpak om ons weer in het gelid te krijgen.

Interessant onderzoek van Richard Wilkinson en epidemioloog Kate Picket: hoe groter de inkomensverschillen binnen een land zijn ofwel hoe meer het neoliberale gedachtegoed voet aan de grond kreeg, hoe slechter het er op vrijwel alle vlakken van onze gezondheid voorstaat.

Categoriseren (Grieks, “publiek beschuldigen”) hebben wij nodig om morele onderscheid te kunnen maken tussen goed en kwaad. Daarom is iets in categorieën stoppen nooit waardevrij. De DSM (het psychiatrisch handboek dat stoornissen definieert, momenteel als DSM-V in de vijfde editie uitgegeven) bijvoorbeeld brengt labeling aan tussen mensen met het doel onderscheid te maken tussen normaal en abnormaal, onafhankelijk van of de mens zelf een probleem heeft in zijn functioneren.
Max Sebald zei: kijk eerst naar de oplossingen die men voorstelt; dan pas kun je het probleem in zijn volledige reikwijdte zien.

Mensen met macht zijn eigenlijk letterlijk – en werden vroeger zo genoemd – gezagsdragers. Ze dragen gezag, maar staan daar los van – ze hebben een zekere verantwoordelijkheid op zich genomen. Wij vereenzelvigen hen vervolgens met de macht die ze hebben. Wanneer dan tegelijk macht als iets negatiefs gezien wordt kan het gebeuren dat de klassieke onderbouwde autoriteit is veranderd in brute macht. We reageren enorm dubbel: tegelijk verafschuwen we de macht, maar we willen ook een sterke leider om de problemen voor ons op te lossen. We willen meer autoriteit maar worden boos op de leraar die ons kind straft: hoe durft hij!

Digitalisering zorgt voor een toename van de obsessie met cijfers, controle en voorspelbaarheid. Meten is weten. Maar dat werkt bijna nooit, alleen bij objectief vast te stellen zaken zoals de kwaliteit van een auto. Laat mensen een vragenlijst invullen en het antwoord is juist per definitie niet objectief. Sterker: de neiging bestaat een Lickertschaal van bv -2..+2 te vertalen in gemiddelde cijfers. Bizar. We hechten tegenwoordig veel te veel waarde aan die cijfers, veel beleid wordt er zelfs aan opgehangen. En wordt gezegd: kwaliteit wordt toch verhoogd, beste mensen beloond? Onzin want we voegen ons naar de cijfers, doen alleen nog wat in de cijfers naar voren komt. En dat is niet kwaliteit. En de besten zijn degenen die zo slim zijn om juist in de cijfers goed naar voren te komen.

De ander moet veranderen: de ander zijn wij. Het boek sluit af met een pleidooi om niet te verwachten dat een ander de problemen oplost. We moeten zelf misschien wel in actie komen wanneer die buschauffeur of dat meisje op straat wordt lastiggevallen.

Waarom email tijdens je vakantie ongelezen weggooien de plank volledig misslaat

Trend in kader van e-mail overload en de te volle inbox: bedrijven die tijdens de vakantie alle e-mail weggooien. Ongelezen. Medewerkers moeten tenslotte niet met stress uit hun vakantie terugkomen.  Nu is het Daimler maar er zijn steeds meer bedrijven of individuele werknemers die zwichten voor de verleiding. Het lijkt ook zo handig: jij bent afwezig dus kunt niets met het bericht. Goed idee?

          

Slecht idee. Je ziet totaal over het hoofd hoe je het probleem vooral bij de ander legt. Je geeft als het ware aan hoe weinig je zit te wachten op andermans bericht. ” Ik ben vakantie aan het vieren, dus stuur je bericht maar lekker opnieuw als ik terug ben. Of liever nog helemaal niet “.

Daarnaast pak je zo alleen het symptoom aan, niet het daadwerkelijke probleem! Krijg je te veel e-mail? Leer in plaats daarvan goed om te gaan met e-mail, zorg voor grip op je inbox. Wanneer je dat via onderstaande stappen doet ben je al een heel eind op weg in de richting van een overzichtelijke inbox die niet te veel tijd kost en dus minder stress oplevert:

  • [1] gebruik de juiste communicatiemiddelen. Soms is een ander middel slimmer dan e-mail. Doe dat via onderstaande flowchart.
  • [2] pas de 10 (hier 5 en hier nog eens 5) tips voor minder mail toe.
  • [3] werk vanuit het principe Inbox Zero: iedere dag je inbox – dus de nieuwe berichten – verwerken. Hoeveel mail je ook ontvangt, met de juiste aanpak kan dat prima

Tenslotte blijkt ook uit onderzoek dat zakelijke e-mail nog jaren toeneemt in plaats van afneemt. Des te meer reden goed met e-mail te leren omgaan.

Alles begint er mee e-mail te gebruiken waar het voor bedoeld is: korte berichten met 1 onderwerp gericht aan meestal 1 persoon.

Liever minder mail? Zo vind je een geschikt alternatief

 

Grip op je inbox krijgen is best te doen, alleen niet door de berichten zomaar weg te gooien. Het gaat dus niet vanzelf, er is werk aan de winkel voor organisaties én hun medewerkers: hoe kun je verwachten goed om te gaan met de tegenwoordige informatiestromen wanneer je dat nooit goed geleerd hebt?

Om in auto termen te blijven: je gooit ook niet de snelwegen dicht als er weer eens teveel files staan. Toch?


PROFESSIONAL OF TEAMLEIDER: heb jij -of heeft je team- het veel te druk en wil je minimaal 1 uur per persoon per dag vrijspelen?
Via de artikelen op mijn website lees je al heel veel over wat je zelf kunt doen. Wil je een stap verder dan is ondersteuning vanuit een degelijke basis belangrijk. Ik kan vanuit jarenlange ervaring als trainer/coach die basis bieden. Lees meer over mij, Arjan Zuidhof, kijk wat klanten over mij zeggen, blijf op de hoogte via de mail updates. Of kijk hoe ik jou en je team kan begeleiden.

 

Dromen in code – nerds op zoek naar de ultieme software

Deel 2 van een tweeluik. Deel 1 vind je hier.

Pas kreeg ik een vraag van Lex. Lex vraagt zich af waarom er nog steeds niet 1 stuk software is waar je letterlijk alles in kwijt kunt en dan ook snel terug kunt vinden: contacten, projecten, informatie, bestanden, communicatie, acties. Vorige week kon je zijn vraag en mijn eerste antwoord lezen in deze zoektocht naar de ultieme software. Vandaag het slot van dit tweeluik, waarin ik je vertel over een spannend boek – spannend voor nerds dan ;-) Het boek doet verslag van een heldhaftige poging de ultieme persoonlijke informatie manager (PIM) te ontwikkelen, inclusief alle ups en vele downs.

 

PROJECT CHANDLER – DROMEN IN CODE

Nerd alert! Er is wel degelijk een groep mensen die geprobeerd heeft zo’n universeel stuk software te bouwen. Mitch Kapor – mede-oprichter van Lotus en degene die in de jaren-80 een van de eerste spreadsheet programma’s ontwikkelde, Lotus-123. In software-land geniet hij voor die prestatie behoorlijke bekendheid. Misschien heb je zelfs nog met Lotus gewerkt… Veel minder bekend is een recenter project van hem genaamd Chandler op Wikipedia. Het is de ultieme poging een allesomvattend stuk software te bouwen dat als echte zogenaamde PIM, een Persoonlijke Informatie Manager, kan fungeren. De zoektocht naar die ultieme PIM, met alle vallen en opstaan die bij zo’n project horen zijn beschreven in het boek Dreaming in Code. De subtitel zegt – zoals alleen Amerikanen kunnen bedenken – alles “Two Dozen Programmers, Three Years, 4,732 Bugs, And One Quest For Transcendent Software“. Ik heb het boek een paar jaar terug geleze n. Je hoeft geen programmeur te zijn alles te kunnen volgen, al vliegen de programmeertalen, software ontwikkel processen en bugs – heel veel bugs – je om de oren. Vooral is het een geweldige en onderhoudende beschrijving van wat bijna de spreekwoordelijke queste naar de heilige graal is geworden.

Tijdens het lezen van het boek (dus alweer een paar jaar terug) heb ik persoonlijk dat Chandler geïnstalleerd en getest. Het werkt, zeker. Wel crasht de software regelmatig en is het bij lange na niet volledig. Dat zal vandaag de dag nog steeds het geval zijn, de ontwikkeling ligt namelijk ook al enkele jaren stil. Als concept is het wel super boeiend om te zien hoe de ontwikkelaars alle vragen rondom zulke software proberen op te lossen. Voor professioneel gebruik kan ik het je echter niet aanraden. Wachten op een stabiele versie ook niet ..er lijkt geen ontwikkeling meer in het project te zitten.

 

CONCLUSIE: EVERNOTE, E-MAIL EN ACTIESYSTEEM ZIJN BEST OF BOTH WORLDS

Vanuit de vraag van Lex laat dit alles vooral zien hoe enorm complex zulke software is. Microsoft is het met Outlook niet gelukt en ook deze groep zeer ervaren ontwikkelaars komen de wereld aan praktische en theoretische uitdagingen tegen.

In dit tweeluik (deel 1 hier) kwam aan de orde of de ultieme software waarmee je je projecten, acties en informatie kunt beheren al bestaat. Het antwoord is een overtuigend “voorlopig nog niet”. Voorlopig kun je je prima behelpen met de trits e-mail + actiesysteem + Evernote. En het terugvind-systeem van je besturingssysteem (zowel van Windows vanaf versie 7 als Mac) helpt je alle gegevens en bestanden snel terug te vinden.

Hierbij is het wel van belang dat je over alle systemen heen een consequente naamgeving gebruikt voor je projecten. Wanneer je de projectnaam – of persoonsnaam of andere belangrijke indicator – gebruikt in zowel Evernote, bestanden én je actiesysteem dan vind je alles wat je nodig hebt snel terug. En daar gaat het toch om?

Nog altijd is e-mail vooral de plek waar informatie ons werkzame leven binnenkomt, een goede TODO-manager  de plek waar de planning plaatsvindt, en Evernote het ideale archief. Voor mij is deze combinatie een prima alternatief om mee te leven tot de droom van Mitch Kapor werkelijkheid wordt. Verder zoeken naar de ultieme software is een leuke zondagmiddag besteding maar kost je vooral tijd en zal geen resultaat opleveren – deze post wordt bijgewerkt zodra dat het geval is ;-)

Een boeiend onderwerp met vele aspecten. Graag hoor ik jouw visie. Deel je die hieronder?

Grip op je informatie ..of verdrink je erin?

“We are drowning in information, while starving for wisdom” zei E. O. Wilson, entomoloog ofwel insectendeskundige. “De toekomst is aan de synthetiseerders”, voegde hij daar nog aan toe (in ’t Engels, dat wel). Waarmee hij bedoelt diegenen die de juiste informatie op het juiste moment bij elkaar brengen en door slim denkwerk daarmee belangrijke besluiten kunnen nemen.

Lees die laatste regel nog eens, eigenlijk de hele strekking van dit artikel…

Lees nu verder voor mijn versie ;-)

Dagelijks komt informatie op ons af, in grotere hoeveelheden dan ooit. Dat zal geen verrassing voor je zijn. Deze entomoloog zag het al vroeg. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar zag deze spreuk op de muur in de hoofdbibliotheek van de Universiteit Leiden – ja ik laat me graag inspireren door nieuwe omgevingen… Een snelle zoekactie leidde direct naar bovenstaande Wikipedia pagina. Over grip op mijn informatie gesproken: het voordeel van internet is dat alles direct onder handbereik is. Het nadeel is dat het internet vervolgens veel, zo niet alles, weet over wat we online uitvoeren. En dat het internet onze online ervaring als reactie daarop weer verandert. Huh? Ja, de Facebooks en Googles van deze wereld hebben meer ‘grip op onze informatie’ dan je misschien dacht. Bekijk Eli Pariser’s TED Talk of lees het informatieve (geen grap) boek Infominderen er maar op na – of mijn review van Infominderen).

De vraag is of je wel de juiste informatie tot je aan het nemen bent. In het geval van Facebook ben jij niet degene die bepaalt wat je ziet. Ja, je hebt je lijst van volgers. Ja, je hebt een hoop pagina’s geliked. En toch zie je lang niet alle updates van je vrienden. Wist je dat? Facebook bepaalt zelfs welke jij wel en welke je niet ziet. Jouw gedrag bepaalt vervolgens mede welke berichten je ziet. Klik je niet vaak door op de berichten van een vriend, dan worden zijn toekomstige berichten weggefilterd. Terwijl je ze misschien wel wilt zien! En wie weet filteren ze wel heel handig de berichten met de naam van hun concurrenten weg. We weten nauwelijks wat er achter de schermen gebeurt. Het gaat er om: vertrouw je erop dat Facebook je laat zien wat je wilt? Wel kun je voor een deel invloed uitoefenen op wat je op Facebook ziet: op de profielpagina van je vrienden vind je onder de knop ‘vrienden’ de instellingen. Maar nogmaals: WAT is dan het meest belangrijk? Heb ik nooit begrepen, die instelling. En we hebben het nog niet eens gehad over bedrijfspagina’s. Die zie je nog veel minder vaak langskomen in je tijdlijn dan berichten van vrienden. Als bedrijf kun je namelijk door te betalen er voor zorgen dat je berichten bij een grotere groep onder de aandacht komen. Eigenlijk bepaalt Facebook met een waanzinnig ingewikkeld computerprogramma dat ook nog eens door financiële motieven ingegeven is, wat jij precies ziet.

Dit hoeft allemaal geen probleem te zijn trouwens. Wat betreft het betalen voor bedrijfsinformatie: het is een business model. Zolang jij je realiseert dat er achter de schermen van alles gebeurt en je dit prima vindt is er niets aan de hand. Het biedt ook grote voordelen, deze filter bubble.

Of je besluit juist dat er teveel nadelen aan kleven en trekt de stekker uit Facebook (ik heb dat nog niet gedaan, maar zit me dat wel sterk af te vragen…zal ik wel, niet. Wat vind jij?), of gaat DuckDuckGo gebruiken, de cookievrije anonieme zoekmachine die privacy serieus neemt. Ik hou me – met de mogelijke nadelen – trouwens vooralsnog gewoon bij Google.

De kern is je bewust te zijn van wat er in jouw persoonlijke online bubbel gebeurt, zodat je niet verdrinkt in alle informatie. Volgens mij betekent dat een paar ferme besluiten nemen:

  • bepaal wat je wel en vooral wat je niet onder ogen wilt krijgen, en op welke platformen je actief bent. Waar steek jij je beperkte tijd in? Wees daarin rigoureus!
  • gebruik de juiste informatiefilters. Daar valt een hoop over te zeggen. Voor een eerste kennismaking check tijdwinst met slimme filters op je informatiestromen, wat achtergrond over Twitter filters, hoe je je RSS feeds bedwingt, en tenslotte over filters (a.k.a. regels) in Outlook
  • verdiep je in de principes achter de overvloedige beschikbaarheid op het internet. Volg de aan het begin van het artikel genoemde weblinks voor een kennismaking

Terugkerend naar de quote aan het begin: zie het als het verschil tussen een reddingsboei en een zeewaardig schip. Wanneer je verdrinkt ben je al erg geholpen met een reddingsboei. Maar je bent nog niet gered, hooguit houd je het een stuk langer uit. Wat je nodig hebt is een schip dat bestand is tegen de informatiestromen die om ons heen woeden. Het schip is jouw persoonlijke informatiestrategie. Zonder dat ga je kopje onder in de informatie maatschappij.

Op deze manier ben je hard op weg naar een goede grip op je informatiestromen. Je duikt hiermee trouwens ook meteen diep in 1 van mijn 5 sleutels voor overzicht en rust in je werk. Wanneer je meester bent over alle 5 sleutels weet je zeker dat je je met de juiste dingen bezighoudt in je werk. Hierdoor krijgt wat je doet meer impact en zul je meer plezier in je werk hebben. Meer weten? Check.


PROFESSIONAL OF TEAMLEIDER: heb jij -of heeft je team- het veel te druk en wil je minimaal 1 uur per persoon per dag vrijspelen?
Via de artikelen op mijn website lees je al heel veel over wat je zelf kunt doen. Wil je een stap verder dan is ondersteuning vanuit een degelijke basis belangrijk. Ik kan vanuit jarenlange ervaring als trainer/coach die basis bieden. Lees meer over mij, Arjan Zuidhof, kijk wat klanten over mij zeggen, blijf op de hoogte via de mail updates. Of kijk hoe ik jou en je team kan begeleiden.

 Heb jij een strategie om je informatiestromen in bedwang te houden? Een geheime tip? Deel! Hieronder. Thanks!