“Hè mensen, we hebben een bloedspoedje. Van der Meulen gaat waarschijnlijk tekenen, maar twijfelt nog over de laatste details in het contract. Wie kan er NU naartoe om onze offerte te bespreken?” Andrea knalt de kamer binnen.”Ik heb vanmiddag vrij gepland, anders was ik graag gegaan. Helaas”, zegt Pieter. “Kom maar op, ben weliswaar druk met het jaarverslag dat morgen naar communicatie moet, maar dit is belangrijker.” Els laat zich van haar stoel glijden en pakt haar tas. Klaar om richting auto te lopen.
—-
Onlangs voerde ik een gesprek met iemand in de verzekeringswereld. Zijn werkdruk is bizar hoog. Deadlines en snel besluiten nemen behoren tot zijn tweede natuur. Prima, dat is inherent aan het vakgebied waar grote belangen en dito sommen geld op het spel staan. De vraag kwam aan de orde of hij belang had bij een methode om al zijn werk effectiever te plannen. “Nee hoor, dat hebben wij hier niet nodig. Trouwens, dat gaat ook helemaal niet in deze sector. Onze klanten willen snel bediend worden. Een planning maken? Ha, daar kom ik echt niet aan toe. Alles wat belangrijk is pak ik direct op”.
Deels heeft hij een punt: sommige zaken zijn zo belangrijk dat verder uitstel gewoon niet kan. Je zou wel gek zijn om een contract van 200.000 euro in de waagschaal te stellen omdat in je agenda staat dat je vanmiddag aan het bijhouden van je actiesysteem toe bent. Of omdat je het evaluatiegesprek met je manager van morgen gaat voorbereiden. Die stel je vanzelfsprekend meteen uit: die handtekening onderaan de pagina, daar wordt ook je manager blij van.
En zo wordt deze contract manager keihard geregeerd door klanten, deadlines en belangen. Hij lijkt goed te prioriteren op belangrijkheid, staat zich daar ook op voor. De vraag is: klopt het door hem geschetste beeld?
Vraag jezelf eens af of je af en toe een paar tandjes bijzet wanneer dat nodig is, of dat je dat stiekem altijd aan het doen bent. Daar zit volgens mij de clou: ben je gewoon goed bezig en hoort doorhalen daar bij? Zijn er af en toe deadlines en onverwachte kansen waar je gewoon moet inspringen. Of is het langzamerhand een gemoedstoestand geworden die er bij hoort, en die ten koste gaat van je gemoedsrust. Zijn die telefoontjes naar huis dat je – alweer – wat later komt gewoon geworden? ’s Avonds om elf uur nog met je neus in de mail? Opnieuw een werkweek zonder maaltijden in gezinsverband? Bang dat je bezig bent de man (m/v) die het vlees snijdt te worden? In dat geval is er werk aan de winkel, en dan bedoel ik niet harder doorwerken.
—
’s Avonds op weg naar huis is Els erg tevreden: het kostte nog een paar uur doorpraten met de directeur en het MT, maar het contract is rond. “Natuurlijk, laat dat maar aan mij over” denkt ze, tevreden met zichzelf. Al beseft ze nu dat de uitdraaien die ze voor het jaarverslag nodig heeft nog op kantoor liggen. Shit, dat wordt morgen tòch naar kantoor in plaats van een dag thuiswerken.
PROFESSIONAL OF TEAMLEIDER: heb jij -of heeft je team- het veel te druk
en wil je minimaal 1 uur per persoon per dag vrijspelen?Via de artikelen op mijn website lees je al heel veel over wat je zelf kunt doen. Wil je een stap verder dan is ondersteuning vanuit een degelijke basis belangrijk. Ik kan vanuit jarenlange ervaring als trainer/coach die basis bieden. Lees meer over mij, Arjan Zuidhof, kijk wat klanten over mij zeggen, blijf op de hoogte via de mail updates. Of kijk hoe ik jou en je team kan begeleiden.
Ken je die oneindig lange takenlijsten met 168 acties waar je uit moet kiezen? Vast wel. En, werkt dat een beetje? Minder he? Er was een tijd dat ook ik probeerde krampachtig alles in 1 lijstje bij te houden. In theorie werkte dat prima: zo vergeet je nooit meer iets. Toch?